τελευτή

τελευτ-ή, ἡ, ([etym.] τελέω)

A completion, accomplishment, τελευτὴν ποιῆσαι [γάμου] accomplish, Od.1.249, 16.126;

κραίνειν τελευτὰν γάμου Pi.P.9.66

; τ. νόστου ib.1.35;

οὐ γάρ μοι δοκέει μύθοιο τ. τῇδέ γ' ὁδῷ κρανέεσθαι Il.9.625

.

2 event, issue,

δεῖξεν πᾶσαν τ. πράγματος Pi.O.13.75

, cf. Thgn.1075; γάμου πικραὶ τ. A.Ag.745 (lyr.);

τ. πρευμενεῖς κτίσαι Id.Supp.138

(lyr.);

θεσφάτων Id.Pers. 740

(troch.);

κακοῦ θυμοῦ τ. . . κακὴ προσγίγνεται S.OC1198

.

3 termination, end, οὐδέ τις ἦν ἔριδος λύσις οὐδὲ τ. Hes.Th.637;

μή μ' ἀποσβεσθὲν λάθῃ πρὸς τῇ τ. τῆς ὁδοῦ Ar.Lys.294

(lyr.);

ἡ τ. τοῦ πολέμου Th.1.13

;

καλλίστην τελευτὴν ἐπιτιθέντες κινδύνοις Lys.2.47

;

τελευτὴν ἔχειν Pl.Lg.782a

.

4 esp. βιότοιο τ. Il.7.104, 16.787;

βίου Hdt.1.30

, 31, cf. And.4.24;

τ. τοῦ βίου τελεῖν S.Tr.79

;

ἐπὶ τελευτῇ τοῦ βίου Pl.Grg.516a

.

b freq. without βίου, the end of life, death, Pi.O.5.22, Pl.Phd.118, etc.;

τ. ὑστάτη S.Tr.1256

; τελευτῆς λαχεῖν, τυχεῖν, Th.2.44, X.HG4.4.6;

τ. δοῦναι Id.Cyr.8.7.3

; periphr., θανάτοιο τ. the end that is death, Hes.Sc.357, cf.

τέλος 1.4

;

τῆς γηραιοῦ τ. προαποθνῄσκειν Antipho 4.1.2

.

5 with Preps., in adv. sense,

ἐς τελευτήν

at the end, at last,

h.Hom.7.29

, Hes.Op.333, Thgn.201, S.OC1223 (lyr.);

ἐπὶ τελευτῆς Pl.Phdr.267d

, etc.;

ἐν τελευτᾷ Pi.O.7.26

, A.Th.936 (lyr.).

II end, extremity of anything, as of limbs, Arist.PA654b24, cf. 685a1, GA720b18, Pl.Ti. 33b, Men.75e.

2 end, close of a sentence, Arist.Rh.1420b2, etc.; of a play, Id.Po.1450b29, cf. Demetr.Eloc.257; of a word, J.AJ 1.6.1.